Jean-Jacques Sioen was een gepassioneerde en toegewijde ondernemer. In 1960, toen nog bijna niemand gehoord had van het woord technisch textiel, richtte hij Sioen Industries op. Hij specialiseerde zich in deze "nieuwe" en veelbelovende niche, met een eerste kleine coatinglijn in Beveren-Roeselare, België.
In 1967 startte Jean-Jacques' vrouw, Jacqueline, een kledingatelier in Roeselare, waar ze het gecoat textiel van Sioen verwerkte. Haar eerste producten waren o.a. regenkleding voor vissers en boeren.
Jean-Jacques en Jacqueline Sioen bouwden samen Sioen uit tot het internationale beursgenoteerde bedrijf dat Sioen vandaag is.
De heer Jean-Jacques Sioen was een ondernemer met inzicht en passie. In 1960, toen nog vrijwel niemand het woord technisch textiel kende, startte hij Sioen Industries op. Hij specialiseerde zich in deze 'nieuwe' en veelbelovende niche, met een eerste, kleine coatinglijn in Beveren-Roeselare.
In 1967 opende zijn echtgenote een confectieatelier voor de productie van beschermkleding, gebruik makend van het in huis geproduceerde technisch textiel. Samen bouwden ze jarenlang aan een succesverhaal waarin ook hun dochters een belangrijke rol spelen.
De filosofie van de heer Sioen was altijd al zeer pragmatisch: beter, sneller en innovatiever zijn. Vanuit die idee groeide later de bedrijfsslogan: innoveren om te beschermen.
In de jaren '70 en '80 bleef het bedrijf groeien, ondanks de oliecrisis en de economische recessie. Algauw werden de toenmalige gebouwen (coating in Beveren en confectieatelier in Roeselare) te klein en verhuisde het bedrijf naar Ardooie, de huidige bedrijfszetel van de groep.
Stilstaan is achteruitgaan was één van zijn favoriete uitspraken. Het bedrijf exporteerde volop en ook productie in het buitenland drong zich op. Het bedrijf won in 1989 de Prijs van de Export.
Maar ook tegenslagen waren zijn deel. Hoe Sioen dit aanpakte toont tegelijk de sterkte en de kracht van de heer Jean-Jacques Sioen en zijn familie. In 1991 legde een brand de site in Ardooie volledig in de as. Deze tegenslag gaf echter een nieuw elan aan de onderneming.
Onder impuls van de heer Jean-Jacques en mevrouw Jacqueline Sioen nam het bedrijf een gloednieuwe, state-of-the art productiesite in gebruik, werd een beursgang gerealiseerd en kreeg het de award "Onderneming van het Jaar".
Trouw aan zijn moto "Innoveren om te beschermen" bleef het bedrijf permanent investeren in nieuwe toepassingen, nieuwe processen en technieken.
Na 45 jaar als CEO van het bedrijf, gaf Jean-Jacques Sioen in 2005 de fakkel door en werd hij voorzitter van de Raad van Bestuur.
Mevrouw was het toonbeeld van een West-Vlaamse ondernemer, met een echte flandrien mentaliteit. Hard werken en niet te veel op of om kijken, niet in de kijker lopen, vooral nooit opgeven en zich door niets uit het lood laten slaan.
Ze richtte samen met wijlen haar echtgenoot Jean-Jacques Sioen het bedrijf Sioen Industries op (1960). Vandaag is het bedrijf wereldmarktleider in technisch textiel, professionele beschermkledij en fijnchemicaliën.
Mevrouw Sioen was een ondernemer pur sang, niet zo eenvoudig als vrouw in de jaren ‘60 van de vorige eeuw. Met haar echtgenoot Jean-Jacques Sioen, vormde ze de ideale tandem op weg naar duurzame groei. Hij als coater (producent van gecoat technisch textiel) en zij, met het textiel dat hij produceerde, als confectioneur van beschermkledij. Samen schreven ze het succesverhaal “Sioen Industries”.
Het bedrijf groeide uit van een tweemanszaak tot een multinational en daar had zij tot 2014 een actieve rol in. In dat jaar legde ze haar functie van CEO van haar zo dierbare confectie divisie neer om zich met hetzelfde enthousiasme op het wijndomein Château La Marzelle te storten. Ze bleef bestuurder van de Sioen Industries groep tot aan haar overlijden.
Toen Mijnheer Sioen in 2009 stierf, wisten we het al: achter ieder groot man staat een grote, sterke vrouw. Sterk leek wel een eufemisme als het in één zin gebruikt werd met Mevrouw Sioen. Niets was haar te veel. Ze kende alle dossiers door en door. Werkte harder en langer dan wie ook. Ze was kritisch maar beschikte tegelijk over een wonderlijke gave om de zaken steeds positief te zien en om altijd te werken naar een goede uitkomst.
Mevrouw was een bevlogen visionair. Want welke ondernemer, waar ook ter wereld, had het in zich om in de jaren zestig en zeventig volop te investeren in textiel? Een tak van de industrie die zeker in de regio Noord-Frankrijk en West-Vlaanderen zware klappen kreeg. Als visionair wist ze toen al dat textiel een andere functie zou krijgen in onze maatschappij. Textiel zou beschermen, technischer worden en een grote rol spelen in de aanleg van onze wegen, gebouwen, in de landbouw en in de industrie in het algemeen. Werkkledij zou niet zomaar kledij blijven. Ze zag toen al dat mensen beschermen tijdens hun job belangrijk was. Ze stond met haar team mee aan de wieg van reguleringen en normeringen voor een betere bescherming van werknemers. Ze kleedde en beschermde over de jaren vele miljoenen mensen: brandweer, politie, energieproducenten, bosbouwers, duikers, pakjesbezorgers, treinconducteurs, wegenwerkers, ambulanciers. Dit zijn maar een paar voorbeelden.
Mevrouw hield niet van awards en van al te veel poespas. Toch werden awards zoals Onderneming van het jaar, haar dochter als eerste vrouwelijke voorzitter van het VBO en de FIT Leeuw Van de Export haar deel. Telkens stond ze trots te wezen buiten de schijnwerpers. In 2017 ontving ze de "Lifetime Achievement award" van één van de toonaangevende magazines in de kledingbranche, een weinige keer dat we haar in de spotlights zagen.
“Innoveren om te beschermen” werd de bedrijfsslogan van de groep. En daar leefde zij en tegelijk het ganse bedrijf naar. Zij en haar echtgenoot gaven hun passie en werkethiek door aan hun kinderen en kleinkinderen. Het bedrijf is in goede handen.
Met een sierlijke vrouwelijkheid die geen gelijke kende, werkte ze dag en nacht (zo leek het wel), had ze plannen en bleef ze betrokken: bij het wijndomein Château La Marzelle, bij Sioen het bedrijf en bij Sioen de familie. Want hoe trots was ze op haar kleinkinderen en kinderen. Ze was de mater familias, de rots in de branding, de harde hand in een zachte handschoen, een inspirator, iemand waar we naar op keken en waar we trots op waren.
